ΚΕΦΑΛΑΙΟ XIV

ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΑΝΔΡΟΣ

        Η Περιφέρεια της Νέας Υόρκης έγινε τώρα προσωπική περιουσία του στέμματος, και παρέμεινε τέτοια επί εκατό σχεδόν χρόνια. Ο Νότος ήταν υποτακτικός –τίποτε δεν είχε αλλάξει πραγματικά εκεί. Και η ιδιοκτησία του Πενν αποτελούσε μια σχετική προστασία για την Πεννσυλβανία, αν και ο ίδιος είχε κατά καιρούς φασαρίες στην Αγγλία στην προσπάθειά του να σταθεί ανάμεσα στην επαρχία του και την βασιλική εξουσία. Ομως το κύριο μένος της διακυβερνήσεως του Βασιλέως Ιακώβου στην Αμερική έπεσε στην Νέαν Αγγλία, την οποία ο νέος βασιλεύς σχεδίαζε να καταστήσει προέκταση της δεσποτείας του επί της Νέας Υόρκης, υπό τον ίδιο απολυταρχικό ζυγό κάτω από τον οποίο στέναζε από την ίδρυσή της η Νέα Υόρκη.

        Επίσημη ανακοίνωση της αγγλικής αποφάσως που αφαιρούσε τον χάρτη της Μασσαχουσέττης δεν έφθασε στην Βοστώνη, παρά μετά την ενθρόνιση του Ιακώβου Β'. Ενας πουριτανός αποστάτης, ο Ντάντλεϋ, διορίσθηκε προσωρινός Κυβερνήτης της Νέας Αγγλίας (περιλαμβανομένων της Μασσαχουσέττης, του Νέου Χαμπσάιρ, και του Μαίην), και εγκαταστάθηκε με την βοήθεια στόλου που εστάλη επί τούτου στην Βοστώνη. Ο στωμύλος θεολόγος, Κόττον Μάδερ, βάσει του εμπαθούς λόγου και των γραπτών του οποίου εκρίθησαν δυστυχώς έκτοτε οι Πουριτανοί, αποδείχθηκε αυτή τη φορά υποστηρικτής των τυράννων, οπότε αμφότεροι οι Μάδερ και Ντάντλεϋ θεωρήθησαν προδότες και αποστάτες από τους Πουριτανούς, στους οποίους το νέο καθεστώς ήταν αντιπαθές από μιας αρχής.

        Ο Σερ Εδμόνδος Ανδρος, ο κυβερνήτης που είχε επικρατήσει δια πυρός και σιδήρου στην Νέα Υόρκη με την πλήρη υποταγή του λαού εκεί, ανέλαβε διάδοχος του Ντάντλεϋ ως κυβερνήτης της Νέας Αγγλίας, και εγκαταστάθηκε στο Επαρχείο της Βοστώνης με μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη να τον φρουρεί και να καταπιέζει την Νέαν Αγγλία.

        Αν οι Πουριτανοί αντιπαθούσαν τον Ντάντλεϋ, βρήκαν ότι η τύχη τους υπό τον Ντάντλεϋ (που, στο κάτω κάτω, ήταν Γιάνκης) ήταν εύκολη εν συγκρίσει προς την κατάσταση μετά την προσάρτησή τους από την διοίκηση της Νέας Υόρκης. Το τακτικό εμπόριο με τις φυλές στην ενδοχώρα, καθώς και όλη η μεταποίηση, όχι απλώς των "ιδεών," παρά ακόμη και τόσο στοιχειωδών πραγμάτων όπως ο ρουχισμός, απαγορεύθηκε αυστηρά. Οι πουριτανικοί γάμοι κηρύχθησαν άκυροι ως μη ευλογηθέντες από την Επισκοπική Εκκλησία, και πολλές συλλήψεις έγιναν για τον λόγο αυτό, ενώ το πουριτανικό σύστημα του δοκιμαστικού γάμου, γνωστό ως "τσουβάλιασμα" καταλύθηκε πλήρως από τον δικτάτορα Ανδρος.

        Κατόπιν ήλθε η επανεξέταση όλων των τίτλων ιδιοκτησίας της γης. Η πολιτοφυλακή του Ανδρος γύριζε όλες τις επαρχίες της επικρατείας του, ζητώντας αποδεικτικά των τίτλων από τον κάθε κάτοχο γης. Και εφ' όσον, παρά τους πολέμους με την Ομοσπονδία Πενακούκ, οι περισσότεροι άποικοι είχαν κλείσει ουσιαστικά την δική τους ειρήνη εξασφαλίζοντας κάποιου είδους δικαιώματα από τους Ερυθροδέρμους, οι τίτλοι συνίσταντο συνήθως σε μια παραχώρηση αδείας από μέρους κάποιου φυλετικού αξιωματούχου. Ολα αυτά ο Ανδρος και τα τσιράκια του τα παραμέριζαν σαν να επρόκειτο για τα γρατζουνίσματα καμμιάς αρκούδας. (Κατά μία έννοια, προέρχονταν όντως από μια αρκούδα –την Μεγάλη Αρκτο, τον Πασσακοναγουάιη.) Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι νεοεγγλέζοι εξεβλήθησαν από τα εδάφη που κατείχαν, ή αλλιώς τους επετράπη να παραμείνουν ως δουλοπάροικοι. Και στις δυο περιπτώσεις, η κατοχή πέρασε σε φίλους και οπαδούς του Ανδρος που αναγνωρίσθησαν ως οι αληθείς και νόμιμοι ιδιοκτήτες της γης. Δημιουργήθησαν μεγάλα υποστατικά, και πολλά από τα κοινά της πόλεως, περιλαμβανομένου του μεγάλου Κοινού της Γουώτερταουν που είχαν φυλαχθεί δια συνθήκης με την ομοσπονδία Πενακούκ, δόθηκαν στους φίλους του Ανδρος ως μερίδιο από την λεηλασία της Νέας Αγγλίας.

        Ολες οι αντιπροσωπευτικές συνελεύσεις διαλύθηκαν υπό την δεσποτεία του Ανδρος, αν και μερικές εξακολούθησαν να συνέρχονται μυστικά. Ακόμη και η Νέα Υόρκη έχασε την "συνέλευσή" της, η οποία δεν ήταν ποτέ τίποτε περισσότερο από ένα σώμα συζητήσεως από μιας αρχής, ενώ ο λαός της Νέας Υόρκης αναγκάσθηκε να δωροδοκεί γενναία προκειμένου να ανανεώσουν τους τίτλους ιδιοκτησίας τους.

        Οι δημοτικές συνελεύσεις, που ήσαν η βάση κάθε οργανώσεως στην Νέαν Αγγλία, μια μορφή κυβερνήσεως που οι Προσκυνητές και οι Πουριτανοί είχαν διδαχθεί απ' ευθείας από τους λαούς των Πενακούκων, απαγορεύθησαν αυστηρά. Διατηρήθησαν όμως μυστικά, και μερικές φορές πόλεις ολόκληρες συνελήφθησαν όταν βρέθηκαν να συνεδριάζουν. Αλλά οι δημοτικές συνελεύσεις ήσαν κάτι το εξαιρετικά θεμελιώδες στην Νέαν Αγγλία. Η σύναξη αυτή όλων των πολιτών μιας πόλεως για να συζητήσουν και να αποφασίσουν επάνω σε τρέχοντα ζητήματα ήταν τότε θεσμός καθολικός, όπως ήταν στην Νέαν Αγγλία πολύ πριν από την λευκή εισβολή, και όπως είναι ακόμη και σήμερα μια συνήθης και αναγνωρισμένη μορφή τοπικής αυτοδιοικήσεως στην Νέαν Αγγλία. Ενας θεσμός που εκπαίδευσε τους νεοεγγλέζους στην ανεξάρτητη πολιτική σκέψη, και τους έδωσε μια στάση διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη αλλού έναντι των κυβερνήσεων. Ετσι τα διατάγματα του Ανδρος κατά των δημοτικών συνελεύσεων αποδείχθησαν στην πράξη ανεφάρμοστα, αν και ο ίδιος εκαυχάτο ότι δεν υπήρχε πλέον καμμία δημοτική συνέλευση στην Νέαν Αγγλία.

        Ενα νέο βασιλικό διάταγμα του 1688 επεξέτεινε τα όρια της "Περιφερείας της Νέας Αγγλίας" του Ανδρος ώστε να περιλάβει όλες τις αποικίες της Νέας Αγγλίας, καθώς και την Νέα Υόρκη και τα δύο κομμάτια της Νέας Ιερσέης. Ο Ανδρος είχε ήδη χτηματίσει άρχων της Νέας Υόρκης, και δεν υπήρξε δυσκολία ούτε με την Ιερσέη.

        Δεν ήταν το ίδιο όμως με το Κοννέκτικατ και την Ρόουντ Αϊλαντ, που δεν είχαν καμμιά εμπειρία εξωτερικών επεμβάσεων. Ο Ανδρος πήγε αυτοπροσώπως στο Χάρτφορντ και την Πρόβιντενς προκειμένου να διαλύσει τις τοπικές κυβερνήσεις. Στην Πρόβιντενς, ο Κλαρκ, κυβερνήτης βάσει χάρτου, επιχείρησε να επιβραδύνει τις διαδικασίες, ο Ανδρος όμως έβαλε τους πολιτοφύλακές του να κατάσχουν την επίσημη σφραγίδα της αποικίας, τον χάρτη, και τα αρχεία. Ο ίδιος ο Ανδρος συνέτριψε την σφραγίδα και κατέστρεψε τον χάρτη και τα αρχεία, και ανέθεσε την διοίκηση στην πολιτοφυλακή, συνεχίζοντας για το Χάρτφορντ. Παρ' όλα ταύτα όμως, η παληά κυβέρνηση της Ρόουντ Αϊλαντ συνέχισε να λειτουργεί μυστικά, διατηρώντας την πραγματική αναγνώριση του λαού. Στο Χάρτφορντ, ο χάρτης και τα αρχεία είχαν τοποθετηθεί τακτικά πάνω σε ένα τραπέζι, όπου οι αξιωματούχοι του χάρτου ήσαν καθισμένοι από την μια πλευρά, και ο Ανδρος με τους βοηθούς του από την άλλη. Ο Ανδρος είχε μόλις γράψει "Τέλος" στο τέλος του βιβλίου των αρχείων της αποικίας, ενώ ο χάρτης βρισκόταν στο τραπέζι έτοιμος να παραδοθεί, όταν ξαφνικά έσβυσαν τα φώτα κατά μυστηριώδη τρόπο. Η αίθουσα ξαναφωτίσθηκε γρήγορα, αλλά στο μεταξύ ο χάρτης είχε εξαφανισθεί. Αυτό, ασφαλώς, δεν εμπόδισε την πολιτοφυλακή του Ανδρος να πάρει τον έλεγχο στο Κοννέκτικατ, όπως είχαν κάνει στην υπόλοιπη Νέαν Αγγλία, βοήθησε όμως την σκιώδη κυβέρνηση να θυμίζει στον λαό, όλο τον καιρό που ήσαν υπό τον ζυγό του Ανδρος, ότι ο χάρτης τους δεν παραδόθηκε ποτέ, και επομένως η ίδια ήταν δικαιωματικά ενεργής.

        Υπό το καθεστώς του Ανδρος, το φορτίο της φορολογίας αυξήθηκε σε βαθμό που δεν μπορούσε πλέον συγκεντρωθεί –καθώς οι μυστικές δημοτικές συνελεύσεις ενίσχυαν την αντίσταση. Ο σκοπός ήταν να εξαναγκασθεί ο λαός σε πλήρη εξάρτηση από την Αγγλία. Ο Ανδρος απαντούσε μονίμως στις διαμαρτυρίες: "Η ευημερία σας δεν είναι προς το συμφέρον της Μεγαλειότητός Του."

        Ετσι ο Σερ Εδμόνδος Ανδρος έθεσε υπό το δικτατορικό καθεστώς της Νέας Υόρκης ολόκληρη την Νέαν Αγγλία, και, στην πράξη, όλη την χώρα από τον Ντελαγουαίρ ώς το Κεννεμπέκ (με διεκδικήσεις προς ανατολάς ώς το Σαιντ Κρουά [Αγ. Σταυρό]).

        Ομως, η δικατατορία του Ανδρος εισήγαγε στην Νέαν Αγγλία ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Στην Ευρώπη, οι διώξεις της μαγείας είχαν καταστεί τόσο συνήθεις που δεν τους έδιναν σημασία. Και ο Νότος είχε ακολουθήσει το έθιμο αυτό, ενώ περιστασιακές διώξεις της μαγείας συναντώντο βορειότερα μέχρι την Νέαν Υόρκη. Εκείνη την περίοδο δεν υπήρχε ουσιαστικά αμφιβολία για την ύπαρξη των μαγισσών, αλλά οι πουριτανοί δεν πρόσεχαν ιδιαίτερα αυτά τα πράγματα. Στην Αγγλία οι διωγμοί των μαγισσών υπήρξαν έντονοι κατά την πρώτη περίοδο των Στιούαρτ, και, αν και είχαν ανασταλεί εντελώς υπό τους Πουριτανούς, αποκαταστάθηκαν με την παλινόρθωση των Στιούαρτ. Και καθώς ο πάππος του Βασιλέως Ιακώβου, Ιάκωβος Α', υπήρξε ο συγγραφεύς ενός βιβλίου περί μαγείας, ο Ανδρος θεώρησε καθήκον του να εισαγάγει αυτή την μορφή διώξεων στην Νέαν Αγγλία, η οποία, μέχρι τον καιρό του Ανδρος ήταν συγκριτικά παράδεισος ασφαλείας από αυτές τις ιστορίες, τόσο, που οι κατηγορίες επί μαγεία στην Μασσαχουσέττη υπό πουριτανικό καθεστώς ήταν πιθανότερο να καταλήξουν σε λιβελλογραφικές διώξεις εις βάρος του κατηγόρου, παρά σε οποιαδήποτε έγκληση του κατηγορουμένου.

        Ο τυραννικός κυβερνήτης και οι υποστηρικτές του, εν τούτοις, έκαναν συγκεκριμένες προσπάθειες να ενθαρρύνουν αυτή την μορφή διώξεως στην Νέαν Αγγλία, εν μέρει για να δημιουργήσουν μια βασιλεία του τρόμου, που θα έκανε τον κόσμο να φοβάται τον νόμο και τις αρχές. Ο αποστάτης θεολόγος, Κόττον Μάδερ, αποδείχθηκε καλό εργαλείο προς τούτο, και στην Κομητεία του Εσσεξ έγινε μια πλήρης έρευνα για εκδηλώσεις του είδους. Το 1688, κάτι επιληπτικά παιδιά στο χωριό Σάλεμ (σημερινό Ντάνβερς), ισχυρίσθησαν ότι μια ερυθρόδερμη, που είχε συλληφθεί και υποδουλωθεί στον Πόλεμο του Μετακόμη, τους είχε κάνει μάγια. Ηταν εύκολο να την καταστήσουν ένα φρικτό παράδειγμα, και η έρευνα του Κόττον Μάδερ που ακολούθησε εκ μέρους της κυβερνήσεως του Ανδρος κατέληξε σε ένα γενικευμένο κυνήγι μαγισσών, που απείλησε τις πόλεις της Κομητείας του Εσσεξ, και θα είχε αμέσως μετατραπεί σε οργανωμένο κύμα τρομοκρατίας, εάν η δεσποτεία του Ανδρος είχε διαρκέσει περισσότερο.

        Εν τω μεταξύ οι Πουριτανοί επαναλάμβαναν τις τακτικές που είχαν εφαρμόσει προ τεσσαρακονταετίας, επιστρέφοντας σταδιακά στην Αγγλία για να υποδαυλίσουν τον διχασμό εκεί. Πολλά πλεονεκτήματα, που είχαν την άλλη φορά, έλειπαν τώρα –δεν υπήρχε πλέον κανένα συμπαγές σώμα Πουριτανών στην Αγγλία, στο οποίο να μπορούν να στηριχθούν, κι έτσι έπρεπε να ενθαρρύνουν την όποια δυσαρέσκεια υπήρχε κατά του καθολικισμού του βασιλέως, με επίκεντρο της όλης κινήσεως κυρίως την απόπειρα ενθρονίσεως του επί θυγατρί γαμβρού του βασιλέως, Γουλιέλμου Νασσάου, Πρίγκηπος της Οράγγης. Οπως και πριν, η εξέγερση κατευθύνθηκε δια του Κοινοβουλίου, όπου η απόπειρα κατακτήσεως δικαιωμάτων και εξουσιών παρόμοιων με εκείνες που αφορούσαν στις διαφωνίες περί του χάρτου της Μασσαχουσέττης, φανέρωναν την αληθινή πηγή της ζυμώσεως.

        Οι απόπειρες αυτές συνήντησαν στην Αγγλία τα ίδια κατασταλτικά μέτρα που χρησιμοποιούντο στην Αμερική. Στην Σκωτία, ο διωγμός κατευθύνθηκε κυρίως εναντίον μιας αιρέσως ονόματι Διαθηκιστές, που είχαν συμμαχήσει στενά με τους Πουριτανούς κατά την περίοδο του Κρόμβελλ. Τα περισσότερα από τα μέλη της είχαν διαφύγει στην Νέα Ιερσέη, όπου μπόρεσαν να εγκατασταθούν ειρηνικά –επωφελούμενοι ακόμη και από τις εδαφικές κατασχέσεις του Ανδρος προκειμένου να βρουν μέρη να εγκατασταθούν.

        Εκεί όμως που η κρυφή εξέγερση κυριαρχούσε, ήταν κυρίως η χώρα των Πενακούκων. Εδωσαν στον κυβερνήτη Ανδρος κάθε λόγο να πιστεύει πως ήταν ανώταος εξουσιαστής, και τον άφησαν να χαίρεται την υπερηφάνεια που προηγείται της πτώσεως. Οσο αυξανόταν η καταστολή, τόσο τα σχέδια του ξεσηκωμού έπαιρναν σιγά σιγά σχήμα, βοηθούμενα πάντα από εκείνες τις μυστηριώδεις πυρές που φώτιζαν σποραδικά τους νυκτερινούς ουρανούς της Νέας Αγγλίας. Τον χειμώνα του 1688, περίμεναν την επικράτηση της επαναστάσεως στην Αγγλία, και κατέστρωναν σχέδια για την παράλληλη κατάληψη της εξουσίας στην Βοστώνη.

        Οι συχνές παρελάσεις του κυβερνήτη επί κεφαλής των στρατευμάτων του ήταν πλέον συνηθισμένο θέαμα στην Βοστώνη, και το γνωστό του δρομολόγιο -από το Επαρχείο κατά μήκος της Κόρνχιλλ (σημερινή Οδός Ουάσινγκτων) και κάτω από την Οδό Βασιλέως (σήμερα Οδός Πολιτείας)- έγινε ο σίγουρος οδηγός των κινήσεων του Ανδρος που οι επαναστάτες θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν στον σχεδιασμό μιας επιθέσεως.

        Νωρίς την άνοιξη του 1689, οι επαναστάτες από το Μιντλέσσεξ και άλλες γύρω περιοχές συγκεντρώθησαν σιγά σιγά μέσα στην Βοστώνη, έτοιμοι για αιφνιδιασμό. Η ευκαιρία ήλθε το πρωί της 18 Απριλίου, όταν ο Ανδρος ηγείτο μιας από τις στρατιωτικές πομπές του, που οι περισσότερες δεν είχαν κανένα άλλον φανερό λόγο, παρά να εντυπωσιάσουν τον λαό με το λούσο και την δύναμη του κυβερνήτη.

        Οι τακτικές των επαναστατών ήσαν αποκλειστικά οι αιφνιδιαστικές επιθέσεις που χρησιμοποιούντο στις φυλετικές εχθροπραξίες, και η πορεία του Ανδρος τον έφερνε μπροστά από ένα σημείο ιδανικό για μια τέτοια επίθεση. Επρόκειτο για την πλατεία στην αρχή της Οδού Βασιλέως, ακριβώς στην γωνία της Κόρνχιλλ, όπου βρισκόταν το κλειστό δημαρχείο (σημερινή Παληό Κυβερνείο). Εδώ ένα μεγάλο πλήθος μπορούσε να συγκεντρωθεί και να αποκλείσει την πομπή, χωρίς καν να μπορέσει να το δει η πολιτοφυλακή προτού φθάσει σε αυτό το σημείο. Και εδώ περισσότεροι άνθρωποι μπορούσαν αποτελεσματικά να κρυφθούν σε διάφορα κτίρια, έτοιμοι να ολοκληρώσουν τον αιφνιδιασμό. Ετσι και κανονίστηκε. Και ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων – περισσότεροι από όσους θα μπορούσαν να στρατολογηθούν γρήγορα από μόνη την Βοστώνη – κατέκλυσαν την πλατεία και τα κτίρια της Οδού Βασιλέως. Ο Ανδρος κατέβηκε παρελαύνοντας υπερήφανα την Κόρνχιλλ, αλλά, στρίβοντας την γωνία για να μπει στην Οδό Βασιλέως, βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με ένα ανήσυχο όχλο με τις χειρότερες δυνατές διαθέσεις. Ο κυβερνήτης ξεφώνισε διαταγές στους στρατιώτες να ανοίξουν πυρ κατά του πλήθους. Ομως οι εφεδρείες του πλήθους μέσα από τα κτίρια άρχισαν στο σημείο αυτό να ξεχύνονται στον δρόμο, και η πολιτοφύλακες συνελήφθησαν και αφοπλίσθησαν πριν προλάβουν να σκοπεύσουν. Ο ίδιος ο Σερ Εδμόνδος Ανδρος συνελήφθη επίσης από το πλήθος, και, καθώς το υπόγειο του δημαρχιακού μεγάρου περιελάμβανε μια φυλακή, ρίχθηκε εκεί αμέσως, ενώ ο Μπράντστρητ, ο τελευταίος πουριτανός κυβερνήτης, εκλήθη και επευφημήθηκε ως ο νέος κυβερνήτης της Μασσαχουσέττης, και εγκατεστάθηκε στον Επαρχείο την επομένη.

        Αμέσως μετά την επανάσταση της Οδού Βασιλέως, εθεάθη ένα πλοίο στο λιμάνι, και όταν έφθασε στην αποβάθρα αργότερα μέσα στην ημέρα, έφερε τα νέα ότι μια παρόμοια ανατροπή είχε συμβεί στην Αγγλία. Αυτό αποδιοργάνωσε σχεδόν κάθε αντίσταση έναντι της αποκαταστημένης πουριτανικής κυβερνήσεως στον Κόλπο της Μασσαχουσέττης, ενώ η πλήρης υποστήριξη της υπόλοιπης Μασσαχουσέττης εξασφαλίσθηκε ακ των προτέρων.

        Σπανιότατα έχει συμβεί στην ιστορία της ανθρωπότητας να ανατραπεί μια ισχυρή εξουσία τόσο γρήγορα και ολοκληρωτικά. Και προφανώς δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς τον αυτοδύναμο πληθυσμό υπό την καθοδήγηση μιας μυστικής οργανώσεως άγνωστης ακόμη και στους επαναστάτες, όπως έγινε τότε στην Μασσαχουσέττη. Ακόμη μια φορά η Νέα Αγγλία αναδείχθηκε κέντρο του αγώνα υπέρ της ελευθερίας.

        Το δυτικό τμήμα της περιοχής του Ανδρος άργησε περισσότερο να εξεγερθεί. Η Νέα Ιερσέη, με το αίσθημα ασφαλείας πως ο υπαρχηγός του Ανδρος στην Νέα Υόρκη δεν είχε πλέον υποστήριξη από την Αγγλία, επιχείρησε να αποκαταστήσει την παληά κυβέρνηση των αρχόντων, αφήνοντας την Νέα Υόρκη μόνη πιστή ακόμη στον παληό της κυβερνήτη, Σερ Εδμόνδο Ανδρος, κρατούμενο τώρα στην Βοστώνη.

        Ομως, ακόμη και στην Νέα Υόρκη, υπήρχε ακόμη ζήτηση για κάποια "συνέλευση," χώρο για την συζήτηση απλώς των πραγμάτων χωρίς καμμια αντίστοιχη δράση. Η Νέα Υόρκη όμως περίμενε ακόμη βοήθεια απ' έξω. Αλλά, μόλις φάνηκε ότι ο νέος βσιλεύς της Αγγλίας ήταν από την Ολλανδία, οι νεοϋορκέζοι αισθάνθησαν ότι είχαν τώρα ένα παληό πατριώτη που μπορούσε να τους σταθεί, και επιχείρησαν επί τέλους να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Υπό την ηγεσία κάποιου Ιακώβ Λέισλερ, ο λαός της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκε και καθαίρεσε τον Νίκολσον, τον υπαρχηγό του Ανδρος στην Νέα Υόρκη, και ο Λέισλερ σχημάτισε μια προσωρινή κυβέρνηση, για να αναλάβει μέχρι να ευαρεστηθεί ο νέος βασιλεύς να προβεί σε περαιτέρω ρυθμίσεις. Αυτή είναι η μόνη φορά που η Νέα Υόρκη επανεστάτησε εναντίον των αρχών της, τις οποίες συνήθως θεωρεί ιερές. Αυτή την φορά όμως η Νέα Υόρκη αποδείχθηκε ικανή να οργανώσει μια επανάσταση. Οι νεοϋρκέζοι, τότε, κατάφεραν όντως να ανατρέψουν ένα κυβερνήτη, όταν είχαν ένα ισχυρό ηγέτη να ακολουθήσουν, και αφού η Βοστώνη είχε ήδη διαλύσει πλήρως το καθεστώς κατά του οποίου είχε εξεγερθεί και είχε ρίξει τον κυβερνήτη στην φυλακή.