Κεντρική Σελίδα των Αρχείων      Περιεχόμενα      Επόμενο Κεφάλαιο

ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

W. J. Sidis

Μετάφραση: Γεωργία Ερατώ Τριανταφυλλίδη

ΚΕΦΑΛΑΙΟ XIII

ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΑΚΕΡΩΝ

        64. Η Αποικία Κλειδόλιθος.  Είδαμε πως οι αγγλικές αποικίες στην Βόρεια Αμερική είχαν διαμορφωθεί σε τρεις ξεχωριστές ομάδες, με διαφορετική προέλευση και θεσμούς, και σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ένα ενιαίο σχήμα. Στον Νότο υπήρχαν αποικίες σαφώς αγγλικής προελεύσεως και θεσμοί που προέκυψαν από την ανάπτυξή τους στην καινούργια χώρα, την χώρα των δουλοκτητικών λαών των Μασόκων. Στην άλλη άκρη της αγγλο-αμερικανικής ακτής υπήρχαν οι αποικίες της Νέας Αγγλίας, που αντιπροσώπευαν μάλλον την απόσχιση από την Αγγλία παρά κάποια μεταφύτευση εγγλέζικων θεσμών. Εδώ η τάση ήταν η εξέγερση κατά της κατεστημένης αρχής, όπως την αντιπροσώπευαν οι άγγλοι επίσημοι καί πράκτορες. Αυτές οι αποικίες ανεπτύχθησαν υπό την καθοδήγηση των Πενακούκων, και έτσι, παρά τις καταβολές τους, ανέπτυξαν δημοκρατικές μορφές και παραδόσεις που επέμειναν και αναπτύχθησαν, παρά την αδυναμία των ανθρώπων να τις απορροφήσουν σωστά.

         Μεταξύ των δύο υπήρχαν οι μέσες αποικίες της Νέας Υόρκης και της Νέας Ιερσέης, με την μορφή μεγαλοϊδιοκτησιών σαν την Μαίρυλαντ, πιο απολυταρχικές και από τον Νότο, γεωγραφικά όμως συνδεόμενες περισσότερο με τον Βορρά παρά με τον Νότο, και με κάποιον βαθμό καθοδηγήσεως από τους Ιρόκους και τους Λενάπες, που επεσκίασε εν μέρει και μαλάκωσε τον δεσποτισμό. Η Νέα Υόρκη είχε διεκδικήσεις σε εδάφη πέραν της Νέας Αγγλίας, διεκδικήσεις όμως μόνο στα χαρτιά, καθώς την επικράτεια αυτή κατείχαν η Ομοσπονδία των Γουαμπανάκων και οι γάλλοι σύμμαχοί της. Η Νέα Υόρκη είχε επίσης ακόμη ένα κομμάτι μη συνεχόμενης επικράτειας, στην ακτή του Κόλπου Ντελαγουαίρ, την παληά σουηδική αποικία. Αυτό το κομμάτι σχημάτιζε ένα γεωγραφικό σύνδεσμο μεταξύ Βορρά και Νότου, που όμως άφηνε κάπως ένα κενό.

         Η λογική σύνδεση ήταν κάπως ψηλότερα στον Ποταμό Ντελαγουαίρ, όπου υπήρχε μια πλησιέστερη σύνδεση δια ξηράς μεταξύ της αντίστοιχης ενδοχώρας της Μάιρυλαντ και της Νέας Ιερσέης, περιοχή διεκδικούμενη από την Μαίρυλαντ, όπου όμως δεν είχε επιχειρηθεί λευκός αποικισμός, και βρισκόταν υπό την πλήρη κατοχή των λαών των Λενάπων. Η τοποθεσία αυτή εθεωρείτο λογικά ο επόμενος τόπος για μιαν αγγλική αποικία, ώστε να αποτελέσει ένα κεντρικό σύνδεσμο μεταξύ των δύο κυρίων ομάδων των αμερικανικών αποικιών. Καθώς η παραλία είχε κάπως αψιδωτό σχήμα, η θέση μιας τέτοιας αποικίας θα μπορούσε να παρομοιασθεί με τον κλειδόλιθο της αψίδας, προς το μέρος του οποίου προχωρούσε η οικοδόμηση τόσο των βορείων όσο και των νοτίων αποικιών.

         Η αίρεση των Κουάκερων, προϊόν της επαναστάσεως του Κρόμβελλ στην Αγγλία, η οποία υπό την μοναρχία είχε υποστεί σημαντικούς διωγμούς εκεί, προσφέρθηκε λοιπόν να αποικίσει την τοποθεσία αυτήν. Ο Ουίλλιαμ Πενν, ένας κουάκερος που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του κάποιες διεκδικήσεις έναντι του βασιλέως από χρέη που δημιουργήθησαν κατά την χρηματοδότηση της παλινορθώσεως του βασιλέως, προσεφέρθη να κλείσει τις διεκδικήσεις του αντί παραχωρήσεως της κεντρικής αυτής περιοχής στην Αμερική, όπου πρότεινε να ιδρύσει μιαν αποικία ανοικτή σε όλα τα δόγματα, βασισμένη στην ειρήνη, χωρίς στρατό, σύμφωνα με τις αρχές των Κουάκερων. Ο Βασιλεύς Κάρολος αμφισβήτησε την σκοπιμότητα μιας τέτοιας ειρηνικής αποικίας, ιδίως καθώς η πρόταση έγινε λίγο μετά τον Πόλεμο του Μετακόμη στην Νέαν Αγγλία. Ο Πενν ερωτήθηκε πώς θα τα έβγαζε πέρα με τους ευθροδέρμους, και απήντησε πως εσκόπευε να αγοράσει την χώρα από εκείνους. Αυτό εξόργισε τον βασιλέα, που φάνηκε να εκλαμβάνει την απάντηση ως πρόκληση απέναντι στις "εξ ανακαλύψεως" διεκδικήσεις του επί της αμερικανικής γης. Οπότε ο Πενν τον ερώτησε εάν θα παρέδιδε την Αγγλία σε ένα κανώ γεμάτο ερυθροδέρμους, εάν τυχόν διέσχιζαν τον ωκεανό και ανακάλυπταν την Αγγλία.

         Τελικά πάντως ο Βασιλεύς Κάρολος αποφάσισε ότι το σχέδιο του Πενν ήταν ένας καλός τρόπος να ξεφορτωθεί τους Κουάκερους και άλλους αιρετικούς από την Αγγλία, και ο Πενν έλαβε ένα χάρτη για την περιοχή του κλειδόλιθου της αψίδας, που έμελλε να ονομασθεί Πενν'ς Γούντλαντ [Δασωτό του Πενν], ή με την λατινική εκδοχή του ονόματος Πενν-Συλβανία. Η επικράτεια που παραχωρήθηκε με τον χάρτη αυτόν ήταν καθορισμένη, όπως ήταν συνήθως οι αγγλικές παραχωρήσεις αμερικανικής γης, με παντελή περιφρόνηση των προηγουμένων παραχωρήσεων και οικισμών, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της Μαίρυλαντ, και ο χάρτης συνεκρούετο στα βόρεια με τους χάρτες του Κοννέκτικατ και της Μασσαχουσέττης, που παραχωρούσαν μια λωρίδα η οποία έφθανε δυτικά μέχρι τον Ειρηνικό. Αυτή η εύκολη περιφρόνηση προηγούμενων χαρτών οφείλετο προφανώς στο γεγονός ότι τέτοιοι χάρτες, αν και υποτίθεται ότι έδιναν εδαφικούς τίτλους, και ερμηνεύοντο έτσι αργότερα στην Αμερική, στην πραγματικότητα ήσαν μάλλον άδειες εγκαταστάσεως και κατοχής των συγκεκριμένων εδαφών.

         Μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η προσπάθεια ερμηνείας των παληών αγγλικών χαρτών ως παραχωρούντων πράγματι τίτλους για ό,τι αναφερόταν μέσα στο έγγραφο, κατέληξε σε πολλές διαμάχες μεταξύ των αποικιών και των διαδόχων τους Πολιτειών, μερικές από τις οποίες (όπως εκείνη του "Καταφυγίου του Κοννέκτικατ") παραμένουν μέχρι σήμερα εκκρεμείς.

         65. Ξεκίνημα της Αποικίας των Κουάκερων.  Ο χάρτης της Πεννσυλβανίας, ως ιδιόκτητης αποικίας στον τύπο εκείνης της Μαίρυλαντ, παραχωρήθηκε στον Ουίλλιαμ Πενν το 1680, και την επόμενη χρονιά ο Πενν ξεκίνησε μαζύ με μερικούς Κουάκερους για την καινούργια αποικία. Μη θέλοντας να συγκρουσθούν με τους σουηδούς ή με τον ιδιοκτήτη της γης τους Δούκα της Υόρκης, η ομάδα των Κουάκερων προσπέρασε τους κύριους σουηδικούς οικισμούς στην ακτή της Νέας Υόρκης στον Ντελαγουαίρ, και αποβιβάσθηκε λίγα μίλια επάνω από την παληά εγκατάσταση της Χριστιάνας (σήμερα Ουίλμινγκτον). Στην πρώτη τους αποβίβαση, ο Πενν έδωσε στον τόπο το όνομα της γενέτειράς του στην Αγγλία, Τσέστερ, και άφησε μερικούς από την ομάδα του εκεί να ξεκινήσουν ένα οικισμό, ενώ ο Πενν με τον κύριον όγκο των αποίκων του συνέχισε να ανεβαίνει το ποτάμι αναζητώντας ένα πιο πρόσφορο σημείο για την εγκατάσταση πόλεως. Υστερα από δεκαπέντε ακόμη μίλια, βρήκε το κατάλληλο σημείο, και εκεί κατέβηκε για να βάλει εμπρός την καινούργια πόλη που σχεδίαζε.

         Σαν τους Πουριτανούς, οι Κουάκεροι αρέσκοντο ιδιαίτερα στα βιβλικά ονόματα, και ο Πενν είχε από μακρού προγραμματίσει να ονομάσει την πόλη του από μια πόλη που μνημονεύεται στην Καινή Διαθήκη, με το όνομα που εξελαμβάνετο γενικώς ως εκφράζον την "αδελφική αγάπη." Ετσι η τοποθεσία ονομάσθηκε Φιλαδέλφεια. Και, παρ' όλο που η αρχαία μικρασιατική πόλις που μνημονεύεται στην Βίβλο ονομάσθηκε στην πραγματικότητα από ένα αιγύπτιο βασιλέα καλούμενο "φιλάδελφον" επειδή είχε δολοφονήσει τον αδελφό του, πρέπει να παραδεχθούμε πως η αμερικανική πόλη πήρε το όνομά της πράγματι από την αδελφική αγάπη, γιατί αυτή ήταν καταφανώς η πρόθεση του ιδρυτού της.

         Η απόβαση εδώ είχε γίνει σε μικρή απόσταση βορείως της πόλεως του Ουνάμη Γουακκάκο, και η παρέα του Πενν έγινε δεκτή από μια αντιπροσωπεία αυτής της πόλεως. Εγιναν διαπραγματεύσεις, αν και με κάποια δυσκολία, για την άδεια εγκαταστάσεως σε έδαφος του Ουνάμη και διατηρήσεως του αρχικού οικισμού στο Τσέστερ. Αυτό ρυθμίσθηκε φιλικά, και συμφωνήθηκε ότι όλο το έδαφος του Ουνάμη θα ήταν ανοικτό στους αποίκους του Πενν, επιφυλάσσοντας το έδαφος του συμβουλίου προς χρήσιν των φυλών των Λενάπων για συμβούλια και διαπραγματεύσεις. Καίτοι οι φυλές αυτές έχουν πλέον εκλείψει, αυτό το συγκεκριμένο έδαφος παραμένει ακόμη ελεύθερο, και χρησιμεύει σήμερα ως αστικό πάρκο.

         Η πόλη της Φιλαδέλφειας οικοδομήθηκε γρήγορα, κοντά στο Γουακκάκο, σύμφωνα με τις ιδέες περί ομοιομορφίας και κανονικότητας των Κουάκερων. Η πόλη χαράχθηκε σε τετράγωνα, επειδή οι Κουάκεροι ήσαν αντίθετοι στην ιδιαίτερη προβολή έστω και ενός μόνο δρόμου. Οι παράλληλοι στο ποτάμι δρόμοι αριθμήθησαν, όπως οι ημέρες της εβδομάδος και οι μήνες του χρόνου για τους Κουάκερους, αλλά οι κάθετοι δρόμοι διαφοροποιήθησαν με την φύτευση διαφορετικών δένδρων και την ονομασία του καθενός από το είδος των δένδρων του (οδός Καστανιάς, οδός Ελάτης, οδός Πεύκης, οδός Λεπτοκαρυάς, κλπ.) Το πολεοδομικό σχέδιο του Ουίλλιαμ Πενν έγινε η βάση της γενικής αμερικανικής πολεοδομίας, αν και η χώρα των Πενακούκων προτίμησε να παραμείνει στην σύντομη και εύχρηστη διαρρύμιση με βαθμίδες που χρησιμοποιούσαν οι φυλές των ερυθροδέρμων.

         Ο Πενν έδωσε στην νέα του αποικία ένα σύνταγμα αυτοδιαχειρίσεως βάσει κατευθύνσεων με πρότυπο την Ρόουντ Αϊλαντ, παραχωρώντας πλήρη ανεξιθρησκία. Οι Κουάκεροι ευνοούσαν την κατάργηση της δουλείας, αλλά εμποδίζοντο να την υλοποιήσουν από το γεγονός αναγνωρίσεως της αγγλικής κυριαρχίας. Παραδόξως, όμως, ο Πενν ήταν πρόθυμος να επιτρέψει το σύστημα της Βιρτζίνιας, κατά το οποίο αποστέλλοντο γυναίκες από την Αγγλία για να δημοπρατηθούν ως σύζυγοι μεταξύ των αποίκων. Αυτό γινόταν τακτικά για ένα διάστημα, κτίσθηκε μάλιστα και ολόκληρο ειδικό χωριό ονόματι Μπράιντσμπουργκ [Νυφοπάζαρο] για την φιλοξενία των γυναικών που περίμεναν την δημοπράτησή τους. Η θέση διατηρεί ακόμη το αρχικό της όνομα, αν και τώρα είναι απλώς μια συνοικία της Φιλαδέλεφειας.

         Ο Ουίλλιαμ Πενν είχε επίσης εντυπωσιασθεί πολύ από το ομοσπονδιακό σύστημα όπως το χρησιμοποιούσαν οι φυλές των ερυθροδέρμων, και αργότερα έγραψε ένα άρθρο στην Αγγλία, όπου εξηγούσε ένα σχέδιο κατά το οποίο τα ευρωπαϊκά έθνη θα μπορούσαν να σχηματίσουν ομοίως ομοσπονδία και να αποφύγουν τους πολέμους. Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου ουσιαστικά επιχειρήθηκε το 1919 με την Κοινωνία των Εθνών, αλλά, με την μορφή που υιοθετήθηκε στην Ευρώπη, δεν ήταν αληθής ομοσπονδία, καθώς ο κεντρικός οργανισμός δεν ήταν παρά μια κοινωνία συζητήσεων, χωρίς εξουσία να διατηρεί την ειρήνη ή να διεκπεραιώνει οποιονδήποτε ομοσπονδιακό σκοπό.

         Για αρκετά χρόνια ο Πενν διατήρησε το σχέδιό του για την λειτουργία της αποικίας χωρίς στρατό, αν και το χαρακτηριστικό αυτό δεν κράτησε πολύ. Πολλοί θρησκευτικοί πρόσφυγες από την Ευρώπη, ιδίως από την Αγγλία και την Γερμανία, έφθαναν εκεί, και η αποικία μεγάλωσε γρήγορα, ώστε η Φιλαδέλφεια να γίνει γρήγορα η πόλη με τον μεγαλύτερο πληθυσμό στην αμερικανική ήπειρο βορείως της ισπανικής χώρας.

         Παρά τον ιδιοκτησιακό χάρτη, ο δημοκρατικός χαρακτήρας της κυβερνήσεως της αποικίας, η αποδοκιμασία της δουλείας και των παρόμοιων θεσμών, το γεγονός της ανεξιθρησκίας, καθιστούσαν την Πεννσυλβανία περισσότερο βόρεια παρά νότια, και επέδρασαν επί της μέσης ομάδας αποικιών προς αυτήν την κατεύθυνση.

         66. Διενέξεις για τον Χάρτη της Μασσαχουσέττης.  Μετά τον Πόλεμο του Μετακόμη, οι αποικίες της Νέας Αγγλίας μπόρεσαν να εξαπλωθούν λιγάκι μέσα σε εδάφη που είχαν εκκαθαρισθεί από τους ερυθροδέρμους των διαφόρων φυλών κατά τον πόλεμο. Αυτό ίσχυσε ιδιαίτερα για τον δακτύλιο γύρω από την Βοστώνη, που κατείχαν προηγουμένως οι "Προσευχόμενοι Ινδιάνοι" του Αποστόλου Ελιοτ, και που τώρα προσεφέρετο για ένα δακτύλιο προαστείων όπως το Μπρούκλαϊν και το Νιούτον. Επίσης οι αποικίες της Νέας Αγγλίας χρειάσθηκε να αναλάβουν πλήρως την υπηρεσία επικοινωνίας που προηγουμένως εν μέρει τουλάχιστον λειτουργούσε η Ομοσπονδία των Πενακούκων, οπότε η ταχυδρομική υπηρεσία ήταν στην πραγματικότητα η συνέχεια εκείνης που είχαν οργανώσει οι ερυθρόδερμοι.

         Παρά την διαταγή του Βασιλέως Καρόλου προς την Μασσαχουσέττη περί ανοχής των Κουάκερων, οι αποικιακές αρχές συνέχιζαν σποραδικά τις διώξεις, ιδίως όποτε κάποια ιδιαίτερη εκδήλωση τους έδινε αφορμή. Το 1677 ακόμη, κάτι γυναίκες των Κουάκερων διέκοψαν μια πουριτανική λειτουργία στον Νότιο Οίκο Συναντήσεων με μια από τις συνήθεις γυμνιστικές τους διαμαρτυρίες, και τελικά αποσύρθησαν με την δήλωση ότι εκείνες μεν μπορεί να εξεβάλλοντο, αλλά οι ιδέες της ελευθερίας και της ισότητος δεν θα μπορούσαν τόσο εύκολα να εκβληθούν από το κτίριο. Το περιστατικό διασώθηκε σε στίχους ως εξής:

"Είπεν ο Κύριος, με βήμα ίσο
Ολοι θε να πατούνε στις αυλές μου,
Και ιερεύς ή άρχων πλέον δεν θα τρώει
Σαν νάτανε τροφή το πλήρωμά του.

"Μετανοείτε! Μετανοείτε! Πριν ήχήσει ο Κύριος
Σαν κεραυνός και σπάσει τις σφραγίδες!
Κάθε ψυχή ας δοξάσει με τον τρόπο
Το μέσα φως που μας αποκαλύπτει.

"Κι όσο η Βοστώνη Βοστώνη παραμένει,
Και η παλίρροια ανεβοκατεβαίνει,
Μες στην Παλιά του Νότου Εκκλησία ορθή θα στέκει η ελευθερία
Και για τα δίκαια όλων θα εκλιπαρεί."

         Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των Κουάκερων καταλάγιασαν μετά το 1681, με αποτέλεσμα την παύση των διώξεων από μέρους των αρχών της Μασσαχουσέττης, μετά τον οικισμό της Πεννσυλβανίας, καθώς οι Κουάκεροι είχαν τώρα μια δική τους χώρα και δεν κύτταζαν πια να επικρίνουν τα κατεστημένα. Κάποια αλήθεια πάντως φαίνεται να υπήρχε στην προφητεία των γυναικών των Κουάκερων σχετικά με την Παληά Εκκλησία του Νότου.

         Οταν η Αγγλία πέρασε σε μια πολιτική κατακτήσεων υπό το καθεστώς του Κρόμβελλ, υιοθετήθησαν κάποιοι κανονισμοί προκειμένου να δοθεί στην Αγγλία το μονοπώλιο του αποικιακού εμπορίου, και να εμποδισθεί ο ανταγωνισμός των αποικιών έναντι της Αγγλίας. Και, παρ' όλο που το καθεστώς του Κρόμβελλ άφησε την Νέαν Αγγλία στην τύχη της, ο επανελθών μονάρχης βιάστηκε να τιμωρήσει τους Πουριτανούς με οποιοδήποτε πρόσχημα, ούτως ώστε, μετά την επανακατάκτηση της Νέας Υόρκης, εστάλησαν ειδικοί προς τούτο απεσταλμένοι στην Βοστώνη. Οι στόλοι που πήγαιναν στην Νέα Υόρκη συνήθιζαν να σταματούν στην Βοστώνη κατά την διέλευσή τους, πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας, ως επίδειξη βασιλικής ισχύος, για να πτοήσουν την Μασσαχουσέττη. Βασιλική διαταγή μάλιστα διέλυσε την Συνομοσπονδία της Νέας Αγγλίας το 1677, καίτοι η Συνομοσπονδία εξακολούθησε να συναντάται μυστικά επί αρκετά ακόμη χρόνια. Την ίδια εποχή, η αποικία του Πλύμουθ, της οποίας η κυβέρνηση δεν είχε ποτέ αναγνωρισθεί από την Αγγλία, κηρύχθηκε δια διαταγής προσηρτημένη στην Μασσαχουσέττη, ώστε τα κατασταλτικά μέτρα να μπορέσουν να ληφθούν εις βάρος αμφοτέρων δια μιας. Αλλά το Πλύμουθ επετράπη να διατηρήσει την δική του κυβέρνηση ως αυτόνομο σώμα μέσα στην Μασσαχουσέττη.

         Οταν, όμως, οι βασιλικοί απεσταλμένοι έφθασαν στην Μασσαχουσέττη, να αναλάβουν το ζήτημα της επιβολής των "Νόμων της Ναυσιπλοΐας," η αποικία αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εξουσία τους, παραπέμποντας στον χάρτη του Βασιλέως Καρόλου Α' ως προς το δικαίωμα της αυτοδιαχειρίσεώς της, και προσφεύγοντας ευθέως στον βασιλέα.

         Εάν αυτοί οι νόμοι της ναυσιπλοΐας περιορίζοντο στην ρύθμιση του διατλαντικού εμπορίου, δεν θα αφορούσαν παρά σχεδόν αποκλειστικά τα θαλάσσια λιμάνια. Αλλά οι νόμοι της ναυσιπλοΐας απαγόρευαν επίσης κάθε μονάδα επεξεργασίας στις αμερικανικές αποικίες της Αγγλίας. Η ατομική προσαρμοστικότητα του λαού των εθνών Πενακούκ στον χειρισμό κάθε διαθέσιμου υλικού για την κατασκευή χρηστικών αντικειμένων, μεταδόθηκε αμέσως στους λευκούς γείτονές τους, ιδιαίτερα στους εμπόρους της ενδοχώρας που ήσαν σε συνεχή επαφή με τους ερυθροδέρμους, και που άρχισαν να σκαρώνουν διάφορους νεωτερισμούς γνωστούς ως "ιδέες των Γιάνκηδων" που τους πωλούσαν σε ερυθροδέρμους και λευκούς, περιοδεύοντας πάνω κάτω σε όλη την αμερικάνικη ακτή. Οι μεσόγειες πόλεις της Νέας Αγγλίας, κατοικούμενες κυρίως από κτηματίες, δεν ήσαν πραγματικά κατάλληλες να συντηρήσουν ένα μεγάλο αγροτικό πληθυσμό, όπως ήσαν οι περισσότερο εύφορες περιοχές του Νότου. Ετσι η μεταποίηση και το εμπόριο των "ιδεών" έγινε σημαντικό μέσο βιοπορισμού στο εσωτερικό όσο και στην παραλία. Μικρές επιχειρήσεις για την κατασκευή αυτών των "ιδεών," και για την κυκλοφορία διαφόρων μικρών υποπροϊόντων του εμπορίου "ιδεών," άρχισαν να ιδρύονται παντού στην Νέαν Αγγλία, και οι Νόμοι της Ναυσιπλοΐας αποτελούσαν μια απειλή διακοπής όλης αυτής της δραστηριότητας. Η αναγκαστική επιβολή επομένως δεν ήταν σκόπιμη, και θα συναντούσε φυσικά πεισματώδη αντίδραση, ιδιαίτερα από ένα λαό τόσο ολοκληρωτικά εκπαιδευμένο στην παράδοση της ελευθερίας (αν και ανίκανο να την κατανοήσει ή να την εφαρμόσει) όπως ο λαός της Νέας Αγγλίας.

         Αυτές οι εκκλήσεις από την Μασσαχουσέττη κατά της αγγλικής επεμβάσεως είχαν αρχίσει ήδη από το 1664, και το 1665 μια σειρά βασιλικών επιτρόπων, προσπαθώντας να στήσουν το δικό τους δικαστήριο, βρήκαν το δικαστικό μέγαρο κλειστό, και τους είπαν: "Απορώ τί γυρεύουν οι επίτροποι της μεγαλειότητάς του στον οίκο της Δικαιοσύνης, αφού είναι γνωστό πως, όταν αυτοί μπαίνουν από την μια πόρτα, εκείνη πρέπει αναγκαστικά να φύγει από την άλλη."

         Μετά την ανακατάκτηση της Νέας Υόρκης τα πράγματα έσφιξαν πολύ περισσότερο, καθώς δεν υπήρχε καμμιά κοντινή βάση απ' όπου να τρομοκρατείται η Νέα Αγγλία. Το 1675, τον καιρό του Πολέμου του Μετακόμη, ο Δουξ της Υόρκης επιχείρησε πάλι να να εξασφαλίσει τις παληές ολλανδικές διεκδικήσεις στο Κοννέκτικατ, και έστειλε ένα εκστρατευτικό σώμα υπό την ηγεσία του κυβερνήτη, Σερ Εδμόνδου Ανδρος, χαρακτηριστικού ψευτοπαλληκαρά, κορδωμένου, αυταρχικού μιλιταριστή, να εισβάλει και να κατακτήσει την Κουιννιτούκετ. Το σώμα αυτό υποχρεώθηκε από τους αποίκους να γυρίσει πίσω στο Σαίημπρουκ, και ο Ανδρος απέδειξε πως ήταν ένας φοβιστσιάρης, όπως οι πλείστοι ψευτοπαλληκαράδες, και έσπευσε να υποχωρήσει στην Νέα Υόρκη.

         Το 1676 η Αγγλία απέστειλε ένα τελωνειακό εισπράκτορα, που όμως δεν μπόρεσε να κάνει τίποτε στην Νέαν Αγγλία, ιδίως στην Μασσαχουσέττη, εκτός από το να εντείνει τη διαμάχη. Η Μασσαχουσέττη προσφέρθηκε ακόμη και να ψηφίσει νόμους αντίστοιχους με τους Νόμους της Ναυσιπλοΐας - που να εφαρμόζονται όμως μόνον επί των Γιάνκηδων πρακτόρων, πράγμα που η Αγγλία εξελαβε ως μια νέα πρόκληση, που, κατά την άποψη ενός αγγλικού δικαστηρίου αποστερούσε την Μασσαχουσέττη από τα δικαιώματα επί του χάρτου της, και συνεπώς και το από το δικαίωμά της να αυτοκυβερνάται.

         Τελικά εστάλησαν απεσταλμένοι από την Βοστώνη στο Λονδίνο για να διαπραγματευθούν, τους οποίους έστειλαν πίσω, με πλήρη εξουσιοδότηση να τακτοποιήσουν τα πράγματα με όποιον τρόπο θα διέτασσαν ο βασιλεύς και τα αγγλικά δικαστήρια. Το ζήτημα τέθηκε τότε στο Γενικό Δικαστήριο της Μασσαχουσέττης το 1682. Εκδόθηκε μια γενναία διακήρυξη κατά της υποταγής: "Ούτε οφείλουμε να υποταχθούμε χωρίς την συναίνεση του σώματος του λαού…… Για τούτο, η κυβέρνηση δεν μπορεί να το πράξει. Οι πολιτικές ελευθερίες της Νέας Αγγλίας είναι μέρος της κληρονομιάς των πατέρων τους. Μπορούμε εμεις να παραδώσουμε αυτήν την κληρονομιά;" Το 1683, εστάλη στην Αγγλία επίσημη ειδοποίηση [τέσσερις πέντε δυσανάγνωστες λέξεις], και, το 1684, μια απόφαση αγγλικού δικαστηρίου κήρυξε τον χάρτη της Μασσαχουσέττης πλαστό και την κυβέρνησή της ανύπαρκτη.

        67. Επέκταση της Επικρατείας του Κλειδολίθου. Προκειμένου να δώσει σε αυτήν την αποικία διέξοδο στην θάλασσα, ο Πενν αγόρασε από τον Δούκα της Υόρκης την κάτω ακτή του Ντελαγουαίρ, που έγινε έτσι μέρος της Πεννσυλβανίας. Αλλά οι σουηδοί δεν ήσαν ικανοποιημένοι με την διακυβέρνηση των Κουάκερων, και προτιμούσαν το σιδηρούν πέλμα του Δουκός της Υόρκης, που ο Πενν αρνήθηκε να τους δώσει, δημιουργώντας τους έτσι το αίσθημα ότι ήσαν τώρα μια κοινότητα εκτός νόμου. Το ίδιο ίσχυε για τους κατοίκους της Μαίρυλαντ που είχαν μεταναστεύσει ανατολικά για να εγκατασταθούν στην κάτω ακτή του Ντελαγουαίρ. Ο Πενν διευθέτησε τελικά το ζήτημα καθορίζοντας τις "επαρχίες του κάτω Ντελαγουαίρ" (ή "τις επαρχίες Ντελαγουαίρ") ως αυτοκυβερνώμενο τμήμα της Πεννσυλβανίας, με ένα αναπληρωτή κυβερνήτη και ξεχωριστό νομοθετικό σώμα, επάνω στο πρότυπο περίπου που είχε απινοήσει η Μασσαχουσέττη για να υπάρχει αυτοδιοίκηση, παρά τα αντίθετα βασιλικά διατάγματα. Το τμήμα αυτό της αποικίας ήταν περισσότερο Νότιο παρά Βόρειο στην νοοτροπία, έτσι που κάποια διαχωριστική γραμμή μεταξύ βορρά και νότου δίχαζε την αποικία της Πεννσυλβανίας. Αλλά οι επαρχίες Ντελαγουαίρ παρέμειναν μέρος της Πεννσυλβανίας μέχρι το 1776, οπότε το Ντελαγουαίρ ανεξαρτητοποιήθηκε από την Πεννσυλβανία ως μέρος της γενικής αμερικανικής ανεξαρτησίας. Πολλοί από τους μεθοριακούς σταθμούς σημειώνονται ακόμη σαν να σχημάτιζαν επαρχιακή και όχι πολιτειακή γραμμή, σαν το Ντελαγουαίρ να ήταν ακόμη μέρος της Πεννσυλβανίας.

         Με αυτήν την πρόσθετο επικράτεια, η Πεννσυλαβνία έγινε περισσότερο παρά ποτέ κλειδόλιθος, καθώς το Ντελαγουαίρ σχημάτιζε ένα κεντρικό σημείο μεταξύ της Νέας Ιερσέης και της Μάιρυλαντ, κλειδώνοντας μαζύ Βορρά και Νότο. Αλλά ο εποικισμός δεν είχε προχωρήσει τόσο πολύ, ώστε να καθιερώσει την πραγματική επαφή μεταξύ Βορρά και Νότου, και τα σύνορα παρέμεναν θολά και ασαφή εδώ για πολύν καιρό.

         Ο Πενν αγόρασε επίσης από τον Λόρδο Κάρταρετ ένα μερικό δικαίωμα επί του δυτικού ημίσεως της Νέας Ιερσέης, καθώς η ανατολική ακτή του Ντελαγουαίρ θεωρήθηκε περιοχή όπου οι άποικοι του Πενν θα έτειναν φυσικά να εξαπλωθούν. Και, καθώς οι οικισμοί του Κάρταρετ είχαν οικοδομηθεί αρχικά για να παρενοχλούν τους ολλανδούς, ήσαν όλοι συγκεντρωμένοι περί την Νέα Υόρκη, ώστε δεν υπήρχε αντίρρηση να χρησιμοποιήσει ο Πενν την άλλη μεριά της Νέας Ιερσέης, όπου δεν υπήρχαν λευκοί οικισμοί. Η αποικία της Νέας Ιερσέης του Κάρταρετ κόπηκε έτσι στα δυο, με τους αρχικούς οικισμούς ως Ανατολική Νέα Ιερσέη πλέον, με επίκεντρο την Ελίζαμπεθ και την Κομμουνιπώου, αμφότερες κοντά στην Νέα Υόρκη, ενώ η άλλη μισή, η Δυτική Ιερσέη, είχε κτισθεί κάπως σαν είδος βαλβίδος ασαφαλείας για την Πεννσυλβανία, και αναπτύχθηκε με επίκεντρο την Φιλαδέλφεια. Τούτο ισχύει μέχρι σήμερα για τον οικισμό της Νέας Ιερσέης, αν και ο κυβερνητικός διαχωρισμός της Ιερσέης κράτησε μόνο λίγα χρόνια (αλλά τα χρόνια της διαμορφώσεως). Η Δυτική Ιερσέη θεώρησε πάντοτε εαυτήν, παρά την γρήγορη επανένωση της Νέας Ιερσέης, ως μια κάπως ξεχωριστή ενότητα, και μιλάει ακόμη στον πληθυντικό για "τις Τζέρσεϋς," όταν αναφέρεται στην πολιτεία. Ετσι η Νέα Ιερσέη άρχισε να αναπτύσσεται σε δύο διαφορετικά τμήματα από αντίθετες κατευθύνσεις, και τούτο έδωσε αφορμή στην δήλωση που γίνεται κατά καιρούς, ότι η Νέα Ιερσέη διαιρείται σε δύο μέρη, τα περίχωρα της Νέας Υόρκης και τα περίχωρα της Φιλαδελφείας.

         Αφού ο Δουξ της Υόρκης απηλλάγη από το ένα από τα μη συνεχή εδάφη του, πούλησε τις διεκδικήσεις του επί της εκτάσεως του Ποταμού Κεννεμπέκ στην Μασσαχουσέττη, η οποία απέκτησε έτσι μια νεφελώδη εδαφική διεκδίκηση στο Μαίην, ενώ η Νέα Υόρκη συγκεντρώθηκε σε μια συνεχή εδαφική επικράτεια.

 

Κεντρική Σελίδα    Περιεχόμενα    Επόμενο